ဖိုးေမာင္လာၿပီ

မိႈင္းညိဳညဥ့္ရိပ္၊ လူေျခတိတ္၍
ေရဆိပ္အနား၊ ရြာတံခါးမွ
ဂုပ္က်ားက်ယ္ေလာင္၊ ဆီးႀကိဳေဟာင္ေသာ္
“ဖိုးေမာင္လာၿပီ” ဆိုၾကသည္။


ေဟာင္သံရပ္၍
ထက္ၾကပ္ေပၚလာ၊ အသံမွာကား
“ညခါငါးေထာင္၊ ေမာင္ဖိုးေမာင္သည္
ရြာေတာင္ေခ်ာင္းက ျပန္ခဲ့ၿပီ” ။

ဖိုးေမာင့္သံၾကား၊ ကင္းသမားက
တံခါးႀကီးေအာက္၊ မလြယ္ေပါက္ကို
တစ္ေယာက္၀င္သာ၊ ဖြင့္လိုက္ပါေသာ္
ယာတြင္အုပ္ေဆာင္း၊ ၀ဲတက္ေခ်ာင္းႏွင့္
ခါးေစာင္းကိုယ္ကိုင္း၊ ငါးပလိုင္းကို
လြယ္သိုင္းၿပီးလွ်င္၊ ရြာကို၀င္သည္
လူပင္ေလလား၊ တေစၦလား။

တေစၦမေၾကာက္၊ ေျမြမေၾကာက္ဘဲ
တစ္ေယာက္တည္းပင္ ညဥ့္ေမွာင္တြင္၌
သူလွ်င္ငါးရွာ၊ မေကၽြးပါက
ထိုရြာသူသား၊ လူအမ်ားတို႔
ငါးစို ငါးစိမ္း ငတ္ေပလိမ့္။


ေဆာင္းတစ္ည၌
ခ်မ္းျမစိမ့္ေအး၊ လျခမ္းေကြး၍
ရြာေဘးက်ီပ်က္၊ ေမွာင္နက္နက္မွ
ဇီးကြက္ကေအာ္၊ ေတာက္တဲ့ေၾကာ္စဥ္
ရြာေပၚလႊမ္းေအာင္၊ ဂုပ္က်ားေဟာင္သည္
ဖိုးေမာင္ လာခ်ိန္ပါတကား။

သို႔ျဖစ္ေသာ္ျငား၊ ခါတစ္ပါးသို႔
တခါး၀င္လို၊ သူ မဆိုဘဲ
“ေမာင္းကိုထုပါ၊ လူစုပါေဟ့၊
ရြာကိုေဘးမွ၊ ကာကြယ္ၾကေလာ့၊
ဓါးျပငါ့အား၊ ဖမ္း၍ထား” ဟု
စကားမဆံုး၊ ဟစ္ေအာ္တုန္းတြင္
ဒိုင္းဒုန္းဒိန္းသံ ရြာလံုးညံသည္
ေခ်ာင္းယံပဲ့တင္ထပ္သတည္း။

ဖိုးေမာင့္နိဂံုး၊ ဤတြင္ဆံုးလည္း
ရြာလံုးစိတ္တြင္၊ ဖိုးေမာင္၀င္၍
ပဲတင္ထပ္ကာ၊ ဟည္းလ်က္ပါတည့္
ဘယ္ခါမဆို၊ ဆီးလင့္ႀကိဳသို႔
မိႈင္းညိဳညဥ့္ရိပ္၊ လူေျခတိတ္၌
ေရဆိပ္အနား၊ ရြာတံခါးမွ
ဂုပ္က်ားက်ယ္ေလာင္၊ ရမ္းေရာ္ေဟာင္ေသာ္
“ဖိုးေမာင္လာၿပီ” ဆိုဆဲပင္။ ။
မင္းသု၀ဏ္
၅ - ၁၂ - ၆၂

ျမ၀တီ မဂၢဇင္း
ဇန္န၀ါရီ၊ ၁၉၆၃။