သူခိုးေသေဖာ္ညွိစာမ်ိဳးေတြ

လူထုစိန္၀င္း

ခရစၥမတ္ေန႔က ေက်ာင္းသားေဟာင္း တစ္ေယာက္လာၿပီး ဆုေတာင္း ေမတၲာပုိ႔ ပါတယ္။ ရႇပ္အက်ႌနဲ႔ ပုဆိုး အျပင္ ခုေခတ္ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ျပယုဂ္ဘူးစံု ပုလင္းစံုျခင္း ကလည္း ပါေသးတယ္။ နက္စ္ေကာ္ဖီ၊ တူတံဆိပ္ ေထာပတ္၊ ခရတ္ဖ္ခ်ိစ္၊ စပ႐ိုက္စတာ ေတြအျပင္ အာလူးေၾကာ္ဘူး၊ နာနတ္ယိုဘူး၊ လိုက္ခ်ီးဘူး ဆိုတာေတြလည္း ပါတယ္။ စံုေနတာပါပဲ။ တပည့္ေဟာင္းကုိ ေတြ႔ရလို႔ ၀မ္းသာရတယ္။ သူယူလာတဲ့ ပစၥည္းေတြ အတြက္ေတာ့ ထူးထူး ျခားျခား ခံစားမႈမျဖစ္ပါဘူး။

မက္ေမာရတဲ့ အရာေတြ
သူနဲ႔ထုိင္ စကားေျပာ ေနဆဲမႇာပဲ ဆန္ေကာႀကီး ႏႇစ္ခ်ပ္အျပည့္ ထည့္လာတဲ့ အသီးအရြက္ေတြ မၿပီး ကေလးေတြက ယူလာျပ ၾကတယ္။ အလံု၊ ေတာင္ႀကီး ကားဂိတ္က သြားယူၿပီး ျပန္လာၾကတာပါ။ ဘန္းေတြ ထဲမႇာလည္း စံုေနတာပါပဲ။ စူကာသီး၊ စူကာညြန္႔၊ မုန္ညင္း၊ မုန္လာ၊ ပန္းမုန္လာ၊ ပဲပုတ္၊ ဆီတိုဟူး၊ ေထာပတ္သီး၊ မိုးေမွ်ာ္င႐ုတ္သီး အစုိထုပ္၊ အေျခာက္ထုပ္၊ ေခါပုတ္၊ ခဲလန္ေခ်ာင္း၊ ဖ႐ံုေစ့ထုပ္၊ ေနၾကာေစ့ထုပ္၊ လက္ဖက္ေျခာက္၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ႏႇစ္ျပန္ေၾကာ္ အျပည့္ပါတဲ့ ဘူးႀကီးက တစ္ဘူး၊ ေတာင္ႀကီးပဲစို၊ ပဲေၾကာ္ အမ်ဳိးစံု အမယ္စံုပါ။ ဆိုင္ခင္း ေရာင္းရင္ေတာင္ ရေလာက္တယ္။ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ အသီးအရြက္ေတြ ျမင္ရတာ ၀မ္းသာလိုက္တာ။ တစ္ခုခ်င္း ေကာက္ကုိင္ ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ဟာကုိယ္ ေက်နပ္ ေနမိတယ္။ ‘ဒီပစၥည္းေတြဟာ ေစာေစာက လက္ဆြဲျခင္းထဲက ပစၥည္းမ်ားရဲ႕ ေလးပံု တစ္ပံုေတာင္ တန္ဖိုးရႇိမယ္ မထင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပုိၿပီး မက္ေမာမိတယ္။ ႏႇစ္မ်ဳိးစလံုးက ေမတၲာနဲ႔ေပးတဲ့ ပစၥည္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ျခင္းေတာင္းထဲက ပစၥည္းေတြက ပုိက္ဆံရႇိရင္ အခ်ိန္မေရြး ၀ယ္လို႔ရတယ္။ ေတာင္ႀကီးက ပုိ႔တဲ့ ပစၥည္းေတြက ရန္ကုန္မႇာ ၀ယ္လို႔ မရႏုိင္တဲ့ ပစၥည္းမ်ဳိး။ ဥပမာ စူကာညြန္႔ (ေဂၚရခါးညြန္႔) ဆိုပါေတာ့၊ တကယ္ကုိ အညြန္႔ေလးေတြ။ ရန္ကုန္မႇာ ေတြ႕ရသလို အရြက္ ၾကမ္းႀကီးေတြ မဟုတ္ဘူး။ မုန္ညႇင္းေတြ၊ မုန္လာေတြလည္း အလားတူပဲ။ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ ႏုဖတ္ေနတာ ေတြပါ။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္
ညေနက်ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ပါလာတဲ့ ဆန္ေခါက္ဆြဲ လုပ္ခုိင္းၿပီး ေရႊပဲရြက္ ႏုိင္းခ်င္း ထည့္စားလိုက္တယ္။ ရန္ကုန္မႇာ ဆန္ေခါက္ဆြဲ စားလို႔ရေပမယ့္ ေရႊပဲရြက္က ရႏုိင္တာ မဟုတ္ဘူးေလ။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ ျပန္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔မႇာ မႏၲေလး က ႏႇမေတြပုိ႔လိုက္တဲ့ အသီးအရြက္ေတြ ဘူးႏႇစ္ဘူးနဲ႔ ေရာက္လာျပန္တယ္။ သူတို႔ထဲမႇာလည္း ေရႊပဲရြက္ေတြ ပါလာ ေသးတယ္။ သုပ္ၿပီးတစ္၀ႀကီး စားရေတာ့မယ္။ ၀မ္းသာ လိုက္တာ၊ သူတို႔ပုိ႔တဲ့ အထဲမႇာလည္း မုန္ညႇင္း မုန္လာေတြအျပင္ ေဂြးေတာက္ရြက္၊ တေစာင္းခါး၊ ကုိင္းခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ပဲျမစ္စတဲ့ အညာစာေတြ ပါေသးတယ္။ ေဆာင္းတြင္း စားစရာေတြ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ ၿမိဳ႕ႏႇစ္ၿမိဳ႕က ေရာက္လာတာ ဆိုေတာ့ လႈိင္ေဘာလယ္ ေနေတာ့တယ္။ ေဆာင္းဆိုေတာ့ ကားနဲ႔ ပုိ႔လည္း စိမ္းစို လန္းဆန္း ေနတုန္း။ ရန္ကုန္မႇာလည္း ႏႇစ္ရက္ သံုးရက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ခံေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဆာင္း ရာသီကုိ ႀကိဳက္ရတာ။ အညာသား ျဖစ္ၿပီး အပူနဲ႔ မတည့္တဲ့ ေရာဂါ အတြက္လည္း ေဆာင္းကာလဆို ေနရထုိင္ရ သက္သာတယ္။ ခရစၥမတ္ အလြန္မႇာ အေအးကေလး ပုိလာေတာ့ အေႏြးထည္ ၀တ္ရေလာက္ေအာင္ မဟုတ္ေပမယ့္ ေဆာင္းမႇန္း သိသာလို႔ ေက်နပ္မိတယ္။ ေဆာင္းရာသီ ကုန္ဆံုးသြားမႇာကုိ ႏႇေျမာေနမိတယ္။

အေရႇ႕ကအေရႇ႕၊ အေနာက္က အေနာက္
ျမန္မာလူမ်ဳိးက ေဆာင္းရာသီက ခ်စ္စရာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ယူဆေပမယ့္ အေနာက္က လူေတြကေတာ့ ေဆာင္းကုိ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ရႇာၾကမႇာ။ သစ္ပင္ ပန္းပင္ေတြမရႇိ၊ လမ္းေတြေပၚ ႏႇင္းေတြခဲၿပီး ကားေတြ ပိတ္ဆို႔ေနလို႔ သြားလို႔လာလို႔ မရျဖစ္ၾကတယ္။ သူတို႔ဆီမႇာ ဘာသစ္ပင္ ပန္းပင္မႇ မရႇိတဲ့အခ်ိန္မႇာ ျမန္မာ ျပည္မႇာေတာ့ ပန္းေတြ အပြင့္ဆံုး၊ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ေတြ အေပါဆံုး ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ျမန္မာျပည္ကလူေတြ ေက်ာေကာ့ေအာင္ လိႇမ့္ခံေနၾကရတဲ့ ေႏြလ ေမလ က်ေတာ့ သူတို႔က အလႇဆံုး အခ်စ္ဆံုး ပန္းေတြ အပြင့္ဆံုးတဲ့။ အေရႇ႕နဲ႔ အေနာက္ ကေတာ့ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီးကုိ ဆန္႔က်င္ ေနၾကတာပဲ။ ဒီမနက္ပဲ သတင္းစာထဲမႇာ အေအးလြန္ကဲလို႔ ဥေရာပတစ္၀န္းမႇာ ေသဆံုးသူေပါင္း ငါးဆယ္ နီးပါးရႇိတယ္ဆိုတဲ့ သတင္း ဖတ္လိုက္ ရေသးတယ္။ ေလယာဥ္ေတြ၊ မီးရထားေတြ ေမာ္ေတာ္ကားေတြလည္း မထြက္ႏုိင္ၾကလို႔ ၿမိဳ႕တကာ နယ္ တကာမႇာ ခရီးသည္ေတြ ေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး ေသာင္တင္ေနၾကသတဲ့။ ျမန္မာ လူမ်ဳိးခ်စ္တဲ့ ေဆာင္းဟာ သူတို႔ အတြက္ေတာ့ စိတ္ပ်က္ စရာေပါ့။ သူတို႔ခ်စ္တဲ့ ေမလက်ေတာ့ ျမန္မာ လူမ်ဳိးေတြက ေၾကာက္လိုက္တာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေရႇ႕က အေရႇ႕၊ အေနာက္က အေနာက္ပဲလို႔ စာေရး ဆရာႀကီး မတ္တြိန္းက ေျပာခဲ့တာေနမႇာ။

ဘာထိပ္တိုက္တိုးတာလဲ

ဒါနဲ႔ေတာင္ လူေတြက အေနာက္က အရာမႇန္သမ်ကုိ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေကာင္းလႇခ်ည့္ရဲ႕ ဆိုၿပီး ေခါင္းေပၚ တင္ထားခ်င္ ေနၾကတာလဲ။ အေနာက္က လူေတြေျပာသမ် စကားလံုးတိုင္း စာေၾကာင္းတုိင္းကုိ ဘာေၾကာင့္မ်ား အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ေအာင္ တန္ဖိုးရႇိလႇ ပါေပတယ္လို႔ ေျပာေနၾကတာလဲ။ သူတို႔ႏုိင္ငံမႇာ ယဥ္ေက်းမႈေတြခ်င္း ထိပ္တိုက္တိုး ေနၾကတာနဲ႔ပဲ ဒီမႇာလည္း ထိပ္တိုက္တိုးစရာလား။ ဒီမႇာက ဆ႒မ သဂၤါယနာတင္ခဲ့တဲ့ မင္းတုန္းမင္းႀကီးကေတာင္ အေမရိကန္ သာသနာျပဳေတြ အတြက္ ေက်ာင္းေဆာက္ ေပးခဲ့သလို အစၥလာမ္ ဘာသာ၀င္ေတြ အတြက္လည္း ၀တ္ျပဳစရာ ပလီ၀တ္ေက်ာင္း ေဆာက္လုပ္ လႇဴဒါန္းခဲ့တာပါ။ ျပည္ႀကီး(တ႐ုတ္) က၀င္လာသူေတြ၊ မူလြတ္ (အိႏၵိယ) ကေရာက္လာတဲ့ သူေတြနဲ႔လည္း ေဆြလုိမ်ဳိး လိုေနခဲ့ၾကတာ ႏႇစ္ေပါင္း ရာခ်ီ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဘာယဥ္ေက်းမႈေတြမႇ ထိပ္တိုက္ မတိုးခဲ့ဖူးပါဘူး။ သူတို႔ဆီမႇာကေတာ့ ကမၻာေပၚမႇာ ရႇိရႇိသမ် လူမ်ဳိးတစ္ရာ့ တစ္ပါးနဲ႔ ေဒသခံေတြက အေရအတြက္ အားျဖင့္ ‘ပိန္မသာ လိန္မသာ’ ရႇိေနၾကရာမႇာ မဟာလူျဖဴေတြက အသားမျဖဴတဲ့ လူေတြဆိုရင္ ဘယ္သူ႔မဆို ဒုတိယတန္းစား လူမ်ဳိးေတြလို႔ ႐ႈျမင္ထား ၾကေလေတာ့ ျပႆနာႀကီးေတြ မျဖစ္ဘဲ ေနပါေတာ့မလား။

စပါးတကပ္လိုတံု႔ျပန္မႈပါ
လူမည္းေတြ လူူညိဳလူ၀ါေတြ ကေရာက္စေတာ့ လူနည္းစုမို႔ ငံု႔ခံေနၾကရတာ ျဖစ္တယ္။ ေနာင္ႏႇစ္ ေတြၾကာၿပီး ကုိယ့္အင္အားက မ်ားသထက္မ်ား လာၾကတဲ့အခါ ေကာင္းေကာင္း ျပန္အစြမ္းျပၾကတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ျပႆနာေတြက ပဋိပကၡေတြျဖစ္၊ ေနာက္တစ္ဆင့္ တက္ေတာ့ လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရးနဲ႔ ရန္ပြဲႀကီး ရန္ပြဲငယ္ေတြအထိ ျဖစ္လာၾကရ ေတာ့တာပါပဲ။ ဒါကုိ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း ထိပ္တိုက္ တိုးတာလို႔ ေျပာတာပါ။ တကယ္က ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း ထိပ္တိုက္တိုးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကာလ ရႇည္ၾကာစြာ အႏႇိမ္ခံ၊ အဖိႏႇိပ္ခံ ေနရာမႇာ ေနခဲ့ၾကရသူေတြက ဗိုလ္က် ေမာက္မာ ဖိႏႇိပ္သူေတြကုိ တူညီတဲ့နည္းနဲ႔ လက္တံု႔ ျပန္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေနာက္ဖက္နဲ႔ အေနာက္ ေျမာက္ဘက္ ေတာႀကီး မ်က္မည္း ေဒသေတြ ျဖတ္ၿပီး ရထားလမ္း ေဖာက္ဖို႔ ကြၽန္ကုန္ကူး သူေတြဆီက တစ္ဆင့္ ေခၚယူခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္ လူမ်ဳိးေတြကုိ ဘယ္လိုထားၿပီး ဘယ္လို ခုိင္းခဲ့ၾကသလဲ။ ၾကာပြတ္နဲ႔ တရႊမ္းရႊမ္း ႐ိုက္ၿပီး ေရာမေခတ္က ကြၽန္ေတြကို ဆက္ဆံသလုိ ဆက္ဆံခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ေရာမေခတ္မႇာ ‘စပါးတကပ္’တို႔ တံု႔ျပန္ခဲ့သလို တံု႔ျပန္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဘာယဥ္ေက်းမႈျခင္း ထိပ္တိုက္ တိုးျခင္းမႇ မဟုတ္ပါဘူး။

သူခိုးေသေဖာ္မညိႇနဲ႔
ဒီလိုတုံ႔ျပန္မႈေတြကို ေသးသိမ္ေအာင္ မဟာ ေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီးမ်ားရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ေတြက ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း ထိပ္တိုက္ တိုးမႈအျဖစ္ ေရးသား ၀ါဒျဖန္႔ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိ ခ်က္ေတြကို ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ျပည္တြင္းမွာ တစ္ဆင့္ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိ ေပးေနတယ္ ဆိုတာ သိသာပါတယ္။ ကမၻာႀကီးေၾကာင္းကို ျမန္မာေတြ သိေစခ်င္လို႔ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ ခိုင္မာေစဖို႔ ၊ ေတာ့ဖလာတို႔၊ ပီတာဒရပ္ကားတို႔၊ ဖူကူးယားမတို႔၊ ဟန္တင္ထန္တို႔၊ စတစ္ဂလစ္ တို႔လိုဘဲ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ႏႈံးခၽြမ္စကီးတို႔ အက္ဒ၀ပ္ဆာအစ္တို႔ ဖီလန္ကြန္ဒဲရားတို႔ ဂၽြန္ပီးစ္ဂါးတို႔လို ပါေမာကၡႀကီးေတြရဲ႕ စာအုပ္ ေတြလည္း ဘာေၾကာင့္ ဘာသာ မျပန္ၾကတာလဲ။ မဟာ ေကာ္ပိုေရးရွင္း ၾကီးေတြ ႀကီးစိုးတဲ့ စနစ္ႀကီးရဲ႕ သရုပ္မွန္ကို အမွန္အတိုင္း ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာထားတဲ့ စာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ေနလို႔ မဟုတ္ဘူးလား။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ္ေရး ခ်င္တာ ေရးခြင့္ရွိပါတယ္။ ကိုယ္၀ါဒ ျဖန္႔ခ်င္တာ ျဖန္႔ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဟာကို ရိုးရိုး သားသား လုပ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာေတြ ၾကားဖူးေစခ်င္လို႔၊ ဖတ္ဖူးေစခ်င္လို႔၊ ဗဟုသုတ ရိွေစခ်င္လို႔ ဆိုတဲ့ ေစတနာ ေယာင္ေဆာင္ “သူခိုး ေသေဖာ္ညိႇ” စကားေတြနဲ႔ေတာ့ လူေတြကို မလွည့္စားပါနဲ႔။ အဲဒီ စကားေတြဟာ လူေတြ အားလံုးကို သိမ္းက်ဳံးၿပီး နလဗိန္းတံုးေတြမို႔ ပညာေပး ေနရတာလို႔ ေျပာလိုက္ တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။

ဘယ္သူနဲ႔မဆိုယွဥ္ရဲတယ္
ျမန္မာလူမ်ဳိးက အေတြ႕အၾကံဳေတြ မ်ားလွတဲ့ လူမ်ဳိးပါ။ လူတစ္ေယာက္ ပါးစပ္ဟ လိုက္တာနဲ႔ အူမထိေအာင္ ေဖာက္ထြင္း ျမင္ႏိုင္တဲ့ လူမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ဘ၀မွာ ေနခဲ့ရခ်ိန္ေတြ မ်ားလြန္းလို႔ စီပြားေရးတို႔ ဘာတို႔ ေကာင္းေကာင္း မလုပ္တတ္၊ မကိုင္တတ္ ေသးေပမဲ့၊ ႏိုင္ငံေရး အသိစိတ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ႏိုးၾကားမႈ၊ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ တို႔မွာေတာ့ ေခၚလာစမ္းပါ။ ဘယ္သူနဲ႔မဆို ယွဥ္ရဲပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္မၾကံဳဘူး၊ ကိုယ္တိုင္ မခံစားဘူး၊ ကိုယ္တိုင္ လူေတြနဲ႔ အတူလက္တြဲဲၿပီး ျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊား မျပဳဖူးသူေတြက ဘာသိမွာလဲ။ ဘာနားလည္မွာလဲ။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ စာအုပ္ႀကီးေတြ ဖတ္ၿပီး လုပ္ရတဲ့ ကိစၥမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ လူေတြ ၾကားထဲေနၿပီး လူေတြနဲ႔အတူ လက္ခ်င္းတြဲ လုပ္ေဆာင္ ရတာမ်ဳိး ျဖစ္တယ္။ ဟမ္ဘာဂါစားၿပီး ၀ီစကီေလး စုပ္ခ်င္ေနသူ မ်ားနဲ႔ေတာ့ လားလားမွ အပ္စပ္တဲ့အရာ မဟုတ္ေၾကာင္းပါဗ်ာ။