ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ၿပီး ကိုယ္ေျခေထာက္ေပၚ မားမားရပ္

လူထုစိန္၀င္း

တစ္ရက္မႇာ တပည့္ေက်ာင္းသားေဟာင္း တစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာေနခိုက္ ဧည့္သည္တစ္စု ေရာက္လာၿပီး သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ မိတ္ဆက္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္လာသူက ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ေရးသမွ်စာေတြကို မလြတ္တမ္း ေစာင့္ဖတ္သူလို႔ ေျပာျပပါသည္။

ထူးခြၽန္ေက်ာင္းသားေလး
သူနဲ႔ပါလာသူ လူငယ္ေလးမႇာ ဒီႏႇစ္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးနဲ႔ ထူးခြၽန္ေအာင္ျမင္ခဲ့သူ ျဖစ္ၿပီး က်န္တစ္ေယာက္မႇာ ကေလးရဲ႕ ဖခင္လို႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ခုက လာၾကတာပါ။ လာရင္း အ ေၾကာင္းကေတာ့ ထူးခြၽန္ေက်ာင္းသားေလး ေဆးေက်ာင္းတက္ႏိုင္ေအာင္ အကူအညီေပးမယ့္ ေစတနာရႇင္ ရႇာေပးဖို႔အတြက္ အကူအညီေတာင္းခ်င္လို႔ ျဖစ္တယ္။ ကေလးရဲ႕ မိဘႏႇစ္ပါးစလံုးဟာ ေတာမႇာ မူလတန္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကေလးကို ေရႇ႕ဆက္ပညာသင္ၾကားေပးဖို႔ ဘယ္လိုမႇ မတတ္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ ရႇင္းျပတယ္။ ၿမိဳ႕ငယ္ေလး တစ္ခုကေနၿပီး က်ဴရႇင္မတက္ဘာမတက္နဲ႔ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးရေအာင္ ေျဖႏိုင္တဲ့ကေလးမို႔ ျဖစ္ခ်င္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ကူညီရတာပါလို႔ ေခၚလာတဲ့ဆရာက သူ႕ေစတနာကို ထုတ္ေျပာပါတယ္။

စာဖြဲ႔မကုန္ႏိုင္
ဟုတ္တာေပါ့။ ဒီလို ေတာ္လည္းေတာ္ၿပီး လိမၼာေရးျခားရႇိတဲ့ ကေလးမ်ဳိးကို ဘယ္သူမဆို ျဖစ္ေစခ်င္မႇာပါပဲ။ ေခၚလာတဲ့ ဆရာရဲ႕ ေစတနာဟာလည္း ေလးစားထိုက္ပါတယ္။ အခုတေလာ ဂ်ာနယ္ေတြထဲမႇာလည္း ငါးဘာသာ၊ ေျခာက္ဘာသာ ဂုဏ္ထူး ရႇင္တခ်ဳိ႕ ပညာဆက္လက္သင္ၾကားဖို႔ အခက္အခဲရႇိတာေၾကာင့္ အကူအညီ လိုအပ္ေနတဲ့အေၾကာင္း သတင္းေတြ အျမဲလိုလို ပါေနတဲ့အျပင္ ေစတနာရႇင္မ်ားက ၀ိုင္း၀န္းကူညီ ေထာက္ပံ့တဲ့ သတင္းေတြလည္း ဆက္တုိက္ ေတြ႕ေနရတယ္။ ေစတနာသဒၶါတရား ထက္သန္လႇတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ အေၾကာင္းေတြကလည္း ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားေတာင္ စာဖြဲ႕မဆံုးႏိုင္ ရႇိခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။
သူတစ္ပါးကို မႇီခိုအားကိုးတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးဟာ မေကာင္းပါဘူး။ အငံု႔စိတ္၊ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ႀကီးထြားလာေစႏိုင္တယ္။ လူေတာမတိုးရဲတဲ့ စိတ္ေတြ အျမစ္တြယ္သြားၿပီး ေလာင္းရိပ္မိတဲ့ အပင္လို တစ္ဘ၀လံုး အညြန္႔မထြက္ႏိုင္ ျဖစ္သြားေလ့ရႇိတယ္ . . .

ဘႀကီးဘုန္းႀကီး ေခၚရာလိုက္ခဲ့သူ
ဒီကေလးရဲ႕အေၾကာင္း ဂ်ာနယ္ေတြမႇာ ေရးလိုက္ရင္လည္း ေစတနာရႇင္ေတြ ခ်က္ခ်င္းေပၚလာမႇာ ေသခ်ာတယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူညီပါ့မယ္ ဆက္သြယ္ရမယ့္ ေနရပ္လိပ္စာနဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္မ်ား ေပးထားခဲ့ပါလို႔ သူတို႔ကို ေျပာလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့မႇ သတိရၿပီး အရင္ေရာက္ေနတဲ့ တပည့္ျဖစ္သူနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ တပည့္ျဖစ္သူက တကၠသိုလ္တစ္ခုမႇာ ဆရာလုပ္ေနသူပါ။ အထက္အညာ ေတာရြာေလးတစ္ရြာက ရန္ကုန္ကို ဘႀကီးဘုန္းႀကီးေခၚလို႔ လိုက္လာခဲ့ တာျဖစ္တယ္။ ဘႀကီးဘုန္းႀကီးရဲ႕ေက်ာင္းမႇာ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြလုပ္ရင္း ညေက်ာင္းမႇာ ေက်ာင္းတက္ပါတယ္။

ဆိုက္ကားနင္းတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား
ညေက်ာင္းႏႇစ္ႏႇစ္၊ သံုးႏႇစ္တက္ၿပီး ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ တကၠသိုလ္ ဆက္တက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းစရိတ္ ရဖို႔အတြက္ ညဘက္ေတြမႇာ ဆိုက္ကားနင္းပါတယ္။ သိပၸံဘာသာတစ္ခု အထူးျပဳ ယူထားတာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းမတက္လို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ညက်မႇ ဆိုက္ကားနင္းရတာ ျဖစ္တယ္။ လက္ေတြ႕မရႇိလို႔ ေက်ာင္းေစာေစာၿပီးတဲ့ ေန႔ေတြမႇာ ကြၽန္ေတာ့္သင္တန္း လာတက္ေနေလ့ရႇိတယ္။ တကၠသိုလ္တက္ရင္း ဆိုက္ကားနင္းေနတဲ့ သူ႕ကို က႐ုဏာသက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက စာေရးစာခ်ီအလုပ္မ်ဳိးေတြ ရႇာေပးေပမယ့္ သူက မလုပ္ပါဘူး။ ဆိုက္ကားနင္းရတာက သူ႕အဖို႔ စာသင္၊ စာက်က္ခ်ိန္ ပိုရတယ္လို႔ေျပာၿပီး စြဲစြဲျမဲျမဲ လုပ္ပါတယ္။

မဟာသိပၸံဆိုက္ကားသမား
အခ်ိန္ေတြၾကာလို႔ သူဘြဲ႕ရသြားေတာ့လည္း ဆိုက္ကားကို သူမစြန္႔ပါဘူး။ ညဘက္ဆိုက္ကားနင္းရင္းနဲ႔ပဲ မဟာသိပၸံ ဆက္တက္ပါတယ္။ ဘႀကီးဘုန္းႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥေတြလည္း ဆက္လုပ္ေနျမဲပါပဲ။ အခုေတာ့ သူတကၠသိုလ္မႇာ ဆရာျဖစ္ေန ပါၿပီ။ ဘ၀တူ တကၠသိုလ္ဆရာမေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ၿပီျဖစ္လို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမႇာ မေနေတာ့ေပမယ့္ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း သြားလုပ္ေပးေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခါႀကီးရက္ႀကီးေတြဆို သူ႕ဆရာမနဲ႔အတူ ဆရာေဟာင္းကိုလည္း လာကန္ေတာ့ျမဲ ျဖစ္တယ္။

အားက်တဲ့ မ်က္လံုးေတြ
မိတ္ဆက္ေပးရင္းနဲ႔ တကၠသိုလ္ဆရာေလး အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပလိုက္တဲ့အခါမႇာ သံုးေယာက္စလံုး တအံ့တၾသနဲ႔ နားေထာင္ရင္း ေတာ္လိုက္တာ၊ ေတာ္လိုက္တာနဲ႔ ပါးစပ္က တဖြဖြထုတ္ေဖာ္ ခ်ီးက်ဴးေနၾကပါတယ္။ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးရႇင္ လူငယ္ ေလးကလည္း အားက်တဲ့ မ်က္လံုးေတြက အေရာင္တလက္လက္ ထြက္လို႔ေတာင္ေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တပည့္ျဖစ္သူနဲ႔အတူ ျပန္ဆင္းသြားၾကပါတယ္။ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ဘုရား သြားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ တပည့္ျဖစ္သူက လိုက္ပို႔မယ္ဆိုၿပီး ေခၚသြားတာပါ။

ျပင္ဦးလြင္ မ်က္မျမင္ေက်ာင္း
သူတို႔ျပန္သြားၿပီး မၾကာမီမႇာပဲ ျပင္ဦးလြင္က ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။ ျပင္ဦးလြင္ မ်က္မျမင္ေက်ာင္း ႏႇစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္း ထုတ္ေ၀ဖို႔ စီစဥ္ေနတာေၾကာင့္ စာမူေရးေပးဖို႔ လႇမ္းအေၾကာင္းၾကားတာပါ။ ျပင္ဦးလြင္ မဟာအံထူးကံသာဘုရားႀကီး ေျခေတာ္ရင္းမႇာ ဆရာေတာ္ ဦးေဥးယ်တည္ေထာင္တဲ့ မ်က္မျမင္ေက်ာင္း ရႇိပါတယ္။ အရြယ္မ်ဳိးစံု က်ား၊ မ ကိုးဆယ္တစ္ရာေလာက္ ရႇိပါတယ္။ အစိုးရေက်ာင္းေတြမႇာ သြားၿပီး ေက်ာင္းတက္တဲ့ ကေလးေတြ အတန္းစံုရႇိသလို၊ ႀကိမ္ထိုး၊ အႏိႇပ္ပညာ၊ ေဗဒင္ပညာ အျပင္ ျမန္မာ့ဆိုင္းပညာပါ သင္ၾကားေပးပါတယ္။

ဘ၀တူခ်င္း ႐ိုင္းပင္း
ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္က မ်က္စိႏႇစ္ကြင္း အလင္းမရသလို ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြ အားလံုးလည္း မ်က္စိမျမင္ရႇာၾကသူေတြခ်ည္း ပါပဲ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတက္ရင္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမႇာ လာသင္ေပးသူ မ်က္မျမင္ ေစတနာရႇင္မ်ားလည္း ရႇိ ပါတယ္။ က်န္းမာေရး သိပ္မဆိုးခင္က ေႏြရက္ေတြဆို အေမလူထုေဒၚအမာရႇိရာ ျပင္ဦးလြင္မႇာ ေႏြခိုေလ့ ရႇိပါတယ္။ အေမမာ ေက်းဇူးနဲ႔ ဆရာေတာ္ ဦးေဥးယ်ရဲ႕ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းနဲ႔ ရင္းႏႇီးကြၽမ္း၀င္ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းထဲမႇာ ေဗဒင္ေဟာခန္း၊ အႏႇိပ္ခန္းေတြ ဖြင့္ထားပါတယ္။ လာၿပီး ေဗဒင္ေမးသူ၊ အႏႇိပ္ခံသူေတြ မျပတ္လႇပါဘူး။ ရတဲ့အခေၾကးေငြကို ပညာရႇင္ေတြ ကိုယ္ပိုင္အျဖစ္ ရယူႏိုင္ပါတယ္။

အသက္ေမြးဖို႔ ပညာသင္ေပးတာ
တခ်ဳိ႕က ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ တတ္ေျမာက္သြားတဲ့အခါ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာျပန္ၿပီး ေဗဒင္ပညာ၊ လက္ႏႇိပ္ပညာနဲ႔ အသက္ေမြးၾကပါတယ္။ လက္ႏႇိပ္ပညာမႇာ ျမန္မာ့႐ိုးရာ လက္ႏႇိပ္ပညာ သင္ေပးသလို ဂ်ပန္လက္ႏႇိပ္ ပညာကိုလည္း သင္ေပးပါတယ္။ ပြဲေတြလမ္းေတြမႇာ ဆိုင္း၀ိုင္းထည့္ခ်င္လို႔ ငႇားရင္လည္း ရပါတယ္။ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းဆိုေပမယ့္ ေက်ာင္းမႇာ စာၾကည့္တိုက္ပါ ဆရာေတာ္က ဖြင့္ထားၿပီး စာဖတ္ဖို႔ အားေပးပါတယ္။ မ်က္စိျမင္တဲ့ ေစတနာရႇင္မ်ားက ေက်ာင္းလာၿပီး စာဖတ္ျပၾကတယ္။ ေက်ာက္ဆည္ကေန လစဥ္လိုလိုလာၿပီး ေစတနာ လုပ္အားေပးၾကသူေတြေတာင္ရႇိလို႔ ရင္းႏႇီးကြၽမ္း၀င္ခဲ့ၾကရပါေသးတယ္။

သူဖုန္းစားျဖစ္မသြားေအာင္
ဆရာေတာ္ရဲ႕လုပ္ရပ္က အင္မတန္ ေလးစားၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းလႇပါတယ္။ လူေတြကို လူျဖစ္မ႐ံႈးရေအာင္ လုပ္ေပးေနတာ ျဖစ္တယ္။ ေရႇးအခါကဆို မ်က္စိမျမင္ဘူးဆိုရင္ လူရာမ၀င္ေတာ့ပါဘူး။ ေတာင္ေ၀ႇးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ရပ္ထဲရြာထဲ လႇည့္လည္ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနရသူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အခုေခတ္ေတာ့ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းလို မ်က္မျမင္ေက်ာင္းေတြရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္တဲ့ မ်က္မျမင္ေတြ ေတာ္ေတာ္နည္းသြားပါၿပီ။ ဆရာေတာ္နဲ႔တကြ မ်က္မျမင္ေက်ာင္း အားလံုးဟာ မ်က္မျမင္ေတြကို သူဖုန္းစားျဖစ္မသြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးေနတာျဖစ္လို႔ ေက်းဇူးႀကီးမားလႇပါတယ္။

ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးဖို႔
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လူအထင္ႀကီးေစမယ့္ စကားလံုးႀကီးေတြနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းေတြနဲ႔ ဆရာေတာ္ဦးေဥးယ်ရဲ႕ လုပ္ရပ္မ်ားဟာ လူေတြကို သူတစ္ပါးအေပၚ မႇီခိုအားကိုးလြန္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိး (Dependency Syndrome)ကို တိုက္ဖ်က္ၿပီး ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး စိတ္ဓာတ္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္မားမားရပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ခိုင္မာလာေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးေနတာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။

ေလာင္းရိပ္မိတဲ့အပင္လို
သူတစ္ပါးကို မႇီခိုအားကိုးတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးဟာ မေကာင္းပါဘူး။ အငံု႔စိတ္၊ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ႀကီးထြားလာေစႏိုင္တယ္။ လူေတာမတိုးရဲတဲ့ စိတ္ေတြ အျမစ္တြယ္သြားၿပီး ေလာင္းရိပ္မိတဲ့အပင္လို တစ္ဘ၀လံုး အညြန္႔မထြက္ႏိုင္ ျဖစ္သြားေလ့ ရႇိတယ္။ ဆရာေတာ္ ဦးေဥးယ်နဲ႔တကြ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းေတြက မ်က္မျမင္အားလံုးကို ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲ ရပ္တည္ၿပီး ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ေနႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနတာ ျဖစ္လို႔ ေက်းဇူးႀကီးမား လႇပါေပတယ္။