လက္ပံေတာ

ေလာဘႀကီးလို႔ မဟုတ္
လူသားရဲ႕ လံု႔လ
ေသခါမွ ေလွ်ာ့လိုတဲ့
ဦးေမာ့ေနတဲ့ ဇြဲသတၱိေၾကာင့္ပါ ။

တကယ္မျဖစ္ေတာ့လဲ
ရယ္ပစ္ႏိုင္ပါတယ္ ။

တကယ္ မရေတာ့လဲ
တဲအိုပ်က္မွာ ေနရ ေနရ ။

စိတ္ဓာတ္မက် အလံမလွဲစတမ္း
ေရာင့္ရဲ တင္းတိမ္
ဘဝမွာ ခံတြင္း ၿမိန္တတ္ပါတယ္ ။

လူသားတို႔ ရြာကို
လက္ခ်ည္းလာခဲ့တဲ့ ငါဟာ
ဘာကိုမ်ား မက္ေမာလို႔
လက္ပံေတာကို တမ္းတေနရဦးမွာလဲ ။

ေနလဲေပ်ာ္ေပ်ာ္၊ ေသလဲေပ်ာ္ေပ်ာ္
ငါ့အေဖာ္ေတြ တပံုႀကီးပါကြယ္။ ။

တင္မိုး
၃၀၊ ဇႏၷဝါရီ၊ ၁၉၉၉
စေနေန႔ နံနက္ခင္း